Całkiem spora ta góra

(02.09.12) Niby już wszystko mamy gotowe, ale i tak pół niedzieli zajmuje nam pakowanie rzeczy. Staramy się spakować możliwie kompaktowo biorąc ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Oczywiście bierzemy namiot i podstawowy sprzęt biwakowy. Bez tych rzeczy nie ruszam się z domu. Zresztą co to za przyjemność spać w cudzym namiocie? Mój namiot jest jak dom – niezależnie od tego gdzie nocuję, zawsze czuję się w nim prawie jak w domu ;-) Ostatnia faza pakowania idzie nam sprawnie i Kasia aż się dziwi, że tak łatwo nam poszło.

Na lotnisku spotykamy się z Andrzejem, który pomógł nam w nawiązaniu kontaktu z Top of Africa – agencji, która organizuje nam safari i trekking na Kilimanjaro. Andrzej widząc nasze plecaki dziwi się jakim cudem udało nam się upchnąć nawet namiot w środku. Dla mnie to jest normalna sprawa, że muszę się spakować tak, aby wszystko nosić na własnych plecach. Tym razem na wyprawie będę miał od tego tragarzy, co i tak nie zmienia mojego podejścia do ilości rzeczy, które ze sobą bierzemy.

Pozostaje nam już tylko pożegnać się z Kasią i wsiąść w samolot, który zabierze nas na spotkanie z przygodą J Z jednej strony się cieszę, jednak z drugiej strasznie dziwnie lecieć w świat poznawać nowe miejsca bez mojego Querido Corazon…

Wylot z Warszawy opóźnił się o 20 min. Niby nie dużo, ale na przesiadkę w Zurichu zgodnie z rozkładem mieliśmy mieć tyko 45 min. Zaczynam dochodzić do wniosku, że nasze pakowanie i tak nie miało sensu, ponieważ są bardzo małe szanse na to, że nasze bagaże dolecą razem z nami do Tanzanii. Tym bardziej, że Andrzej wspominał, że jego bagaże w Afryce często nie dolatywały na czas i musiał sobie bez nich radzić. Najważniejsze, że buty trekkingowe mamy na nogach ;-) Jak bagaże nie dolecą, to trudno. Hakuna Matata. Co będzie, to będzie.

W Zurichu do kolejnego samolotu udaje nam się wskoczyć dosłownie w ostatniej chwili. Jesteśmy jednymi z ostatnich pasażerów, którzy wchodzą na pokład. Krótko potem startujemy i aż trudno uwierzyć, że już za kilka godzin będziemy już w Afryce.

(03.09.12) Budzę się od szturchnięcia i ze zdziwieniem patrzę co się dzieje. Ahaaa… Śniadanie… Za godzinę już lądujemy. Za oknami świta. Słońce przebija się przez gęstą warstwę chmur.

Po chwili na horyzoncie widzę charakterystyczny stożek wulkanu. Po kręgosłupie przebiega dreszcz, ale to jeszcze nie Kili. Przelatujemy nad Kenią i przed oczami mamy Mt Kenya (albo jak kto woli Kirinyaga, czyli Góra Jasności) – drugi najwyższy szczyt Afryki (5199 m.npm.).

Po kolejnych kilkudziesięciu minutach lotu widzimy w końcu Kilimanjaro. Szczyt nie sprawia wrażenia stromego, ale bryła góry jest przytłaczająca. Czeka nas niezłe podejście – prawie 4 tys. metrów. Patrząc na tą górę nie obawiam się trudności technicznych. Myślę, że największym wyzwaniem będzie walka z wysokością i aklimatyzacją...